Dzieci się przydają

Wspomnień ciąg dalszy

Ranek. Oglądamy z dwuletnią Bejbulinką zdjęcia na komórce (człowiek zrobi wszystko, żeby tylko nie wstać...). Bejbulec bezbłędnie identyfikuje osoby, wykrzykując radośnie imiona (głównie swoje). Dochodzimy do fotki, którą sobie strzeliłam w przypływie masochizmu - goły brzuchol z wszystkimi grubiutkimi fałdkami. Gwoli wyjaśnienia, zdjęcie owe miało mnie zniechęcać do czekolady (nie róbcie tego w domu - i tak nie działa, a fotka straszy). No więc, dochodzimy do wyżej wspomnianej fotki, a moja córka na to: "Tata!"

Kocham swoje dziecko.

Dwulatka opowiada

Wspomnień ciąg dalszy...

Ku naszemu zdumieniu, w ciągu trzech miesięcy Bejbulec nasz wykonał skok o tyczce rozgadując się obficie na wszelkie tematy.

Wysyp słów doprowadza nas, rodziców, do łez.

Ze śmiechu.

Wprowadzając tu nieco ładu i porządku, oświadczam, że nasz człowieczek w wersji mini od niedawna zaskakuje nas następującymi rzeczami:

1. Bogactwem słownictwa

B: Pjosie, kacijko – sagotowałam ci hejbatke.

Pychotka!

2. Komentowaniem rzeczywistości

B. Słucha piosenki na płycie

Płyta: Gdzie ta mała się podziała, woła tata…

B: Nie ma taty! Tata jest w pjaacy.

3. Znajomością języków obcych

A co się dzieje, gdy dwa języki się na siebie nałożą?

B: Pa-Pye! Pa-pye!

(Wersja uproszczona dla nieobeznanych z językiem Szekspira: Pa-paj! Pa-paj!)

4. Logiką i wysnuwaniem wniosków

B: Kucyki jechają.

B: Mama idzieła.

5. Prawdomównością

M: Będziesz mnie gryzła w palec?

B: Nie…

M: To dobrze.

B (kończąc myśl): Chyba nieee (W wersji oryginalnej: Śiba nieee.)

6. Szczegółowym obserwowaniem rzeczywistości

M: Tato, nie śpij!

T (zaspanym głosem): Nie śpię!

M: Chrapałeś!

T: Nie, bawię się z Bejbulinką. No, co tatuś robił?

B (z niezmąconym spokojem): Bejbulinka paciła.

T: Na co Bejbulinka patrzyła?

B: Na tatusia.

T (z nadzieją): I co tatuś robił?

B: Spał.

Ha, ha! I co, tato?

Dobrze, że na razie nie czuje ochoty zwierzyć się tacie z tego, co robi mama, gdy go nie ma…

Pozdrawiam :)

Jako że Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego za nami (21.02), kilka słów na temat „Polska język, trudna język”:

Dobra djupa - dobra zupa

Kaputek – kapturek. Czerwony.

Kacijka - kaczuszka

Kopiberek - koliberek

Lech - lew

Łasiasia – żyrafa

No Wiiim – no pewnie

Osieka - owieczka

Pach - paw

Pasiasiam – przepraszam

Placyki - placuszki

Ribek - grzybek

Siasiesiaj – Flutter Shy (jedna z My Little Pony)

Wibowit – wieloryb

Dwulatka prezentuje swoje poglądy

Wspominam - garść konwersacji z dwulatką.

Bejbulinka, nasz genius in progres, bierze udział w rozmowie:
- "Dzwonek dzwoni, dzwonek ćwierka..."
- Ko, ko!

- Daj jej skórkę!
- Ko, ko!

- Jak mówi piesek?
- Au, au!
- A kotek?
- Mniam!
- A gąska?
- Ka, ka!
- Nie, nie! Gę, gę!
- Nie! Ka, ka!

Kilka miesięcy później...

Najdłuższe zdanie, jakim poczęstowało nas nasze dziecko:
"Tato, nie śpiewaj o małym kucyku."

W książeczce widnieje uśmiechnięty królik.
M: Czy króliczek jest smutny?
B: Nieee...
M: A jaki jest króliczek?
B: Niebieski!

Bejbulinka komentuje fakt zrobienia kupki na podłogę:
- Kupko! Kupko, czekaj!... Nie chce czekać.

Bejbulinka z mamą w łazience:
B: Mamo, nie purć (purtać - robić bączki, przyp. tłumacza)
M: Nie purtam, w brzuszku mi się przelewało.
B: Aaa... Tata purci!
No oczywiście. Mama, jako istota wyższego rzędu, jak ta lilijka pachnie subtelnie i nie produkuje niegodnych kobiety odgłosów, ha! Cieszmy się, gdyż niedługo temat odgłosów opuści domowe pielesze i zacznie krążyć w towarzystwie. Dzieci, jak powiadał Bernard u Musierowicz, cechuje bowiem nadszczerość.

Nadszczerość
M: Jak budzisz rano mamusię?
B: Mamusiu, wstajemy... A tata śpi!

Prawie-dwulatka komentuje

Bejbulec ma już ponad 20 miesięcy i zdecydowane poglądy...

1. Komentarz do "Abecadła" J. Tuwima:

-  O jak balon pękło, aż się P przelękło.

- Iiiiiiiiiiii !!!

2. Komentarz do piosenki o księżycu z "Akademii Pana Kleksa" (J. Brzechwa) 

- Dusił całą noc w śmietanie i zjadł rano na śniadanie.

- Pa, pa!

3. - Jak masz na imię?

- Tsy.

- Nie, nie trzy.

- Ctery!

4. Bejbulinka streszcza "Kubusia i Hefalumpy":

- Roo! Pipi! Mama ma-ti! E esteś? Mama ma-ti! Mama siuka!

Tłumaczenie dla reszty populacji nie obeznanej w tym narzeczu:

- Roo (czyli Maleństwo w oryginale)! Lumpi! Mama martwi się! Gdzie jesteś? Mama martwi się! Mama szuka!

Znajomość teorii nie przeszkadza Gałganowi uciekać mi w każdej nadarzającej się okazji. Ogólnie na spacerach drę się jak opętana, od "Nie!!!" począwszy na "O, Jezu!" skończywszy. Maluch ma mnóstwo siniaków, a moje serce cierpi... Za pół godziny idziemy do mięsnego... chyba wezmę coś na wzmocnienie...

5. Ach, wspomnień czar. Wygrzebałam relację z pierwszego spaceru "na nóżkach"

Spacer z Bejbulcem, pierwszy raz bez wózeczka, idziemy sobie po trawce zgrabnie omijając psie gówienka i obgryzione kości (sic!). Świeci słoneczko, robi się przyjemnie ciepło.

40 minut później bilans spaceru przedstawia się następująco:

Bejbulec

- polizał patyczek (mam nadzieję, że TO BYŁ patyczek)

- spróbował kamorka (mam nadzieję, że TO BYŁ kamorek)

- wsadził brudne łapki do buzi (cholera, jest szybka)

- polubił zjeżdżać na zjeżdżalni (cholera, jest ciężka, kiedy zacznie sama wchodzić po tych pier......ch schodkach).

Mamutek:

- dyszy

- pada na twarz

- ma serdecznie dosyć

- spektakularnie się załamuje

- dochodzi do wniosku, że dzieci wcale nie potrzebują świeżego powietrza i równie dobrze mogą siedzieć w domu, a następnie

- niczym Siłaczka znowu wychodzi na, tfu! spacerek.

Raport I

Melduję posłusznie, że piszę bloga jak w zegarku. Wczoraj wcięłam coś słodkiego w ilościach sporych, ale dzisiaj tylko 100 kcal (victory!), ale za Chiny nie umiem chodzić wcześnie spać :( Dwa razy po północy, co i tak, jak na mnie, nie jest źle. Mimo tego, HELP!!! Jak sprawić, żeby chciało się pójść spać? Przecież można czytać lub bezkarnie szaleć na fejsbuku. Wokoło tak cicho i spokojnie. Tak przyjemnie. I ja mam iść do łóżka? Oh, dear...

Kupione - sprawdzone, właśnie zachwalone - nakładki

Każda matka błędy robi, no i ja, między innym, głupia czaczanka, nie ustawiłam córeczce prawidłowo rączki, gdy był czas po temu. Naiwnie wierzyłam, że się nauczy starszą będąc. No i klops. Bejbulec uparcie nie chce chwytać dobrze. Nie pomaga przekupstwo. Ani tłumaczenie poparte przekupstwem (do gróźb się nie posunęłam). W desperacji zaczęłam szukać rozwiązań w sieci, aż trafiłam na info o trójkątnych kredkach. Dobra nasza, pomyślałam naiwnie. Moi drodzy, na uparciucha trójkątne kredki nie działają. 

Minęło nieco czasu i zaczęłam szukać ponownie. W końcu znalazłam to: http://www.prolis.pl/nakladki-na-olowek-i-dlugopis/211-nakladka-c-l-a-w-mala.html

Bejbulince powiedziałam, że paluszki należy włożyć w czapeczki i poskutkowało! Kolorowe czapeczki rulez :) Nakładka zrobiona jest z czegoś gumowatego, wydaje się delikatna, ale na razie żadna się nie rozerwała. Kredkę tudzież ołówek wkłada się w kółeczko z trzema kapturkami, paluszki: wskazujący, środkowy i kciuk trafiają do odpowiedniego kapturka (na kciuk przewidziano największy).

Teraz minusy - musiałabym kupić takie nakładki na większość kredek, a:

A - nie wszystkie kolory są dostępne

B - cena za pojedynczą nakładkę małą wynosi 7,10 (zapewne znajdziecie gdzieś tańszą, więc umówmy się na około 7 zł), pomnożona przez minimum 10 kredek (żółta, niebieska, czerwona, zielona, różowa, pomarańczowa, fioletowa, brązowa, szara i czarna - dobrze liczę?) daje niebagatelną sumę ponad 70 złotych plus koszty przesyłki. Warto?

Chyba warto...

W ofercie są także nakładki średnie - dla dzieci od lat sześciu oraz duże - od lat siedmiu / dla dorosłych (?)

Z tą informacją pozostawiam was i pozdrawiam ;)

Przeprowadzka

Przenoszę się w blogosferze.
Unoszę się w błogosferze.
Nie wierzę...
Dojrzałam do zmian. 

Natchnęła mnie Agni, którą podczytuję od kilku miesięcy i magazyn Sens, który podczytuję od kilku lat, a właśnie ten numer dotyczy zmiany. Agni nie ma nawet pojęcia, jaki ma na mnie wpływ. Przemożony. Pozytywny. Pięknie pisze o rzeczach zwyczajnych i o walce o siebie samą. Jej blog się kończy, pozostało kilkadziesiąt dni, kilkadziesiąt wpisów. Mam nadzieję, dość samolubną, że znajomość z nią przetrwa.

W planach zmian jest jeszcze kilka - odżywiania (niedawno przeszłam na wegetarianizm), nowego twórczego biznesu (o tym wkrótce) i blogowania na potęgę, pozytywnie i regularnie. Wystarczy, prawda? Na którymś z portali psychologicznych przeczytałam kiedyś: zaplanuj dokładnie, co chcesz zrobić, a potem odpie***l się od siebie i skreśl połowę. 

To jest właśnie pozostała połowa. The other half. No to startujemy :)