Prawie-dwulatka komentuje

Bejbulec ma już ponad 20 miesięcy i zdecydowane poglądy...

1. Komentarz do "Abecadła" J. Tuwima:

-  O jak balon pękło, aż się P przelękło.

- Iiiiiiiiiiii !!!

2. Komentarz do piosenki o księżycu z "Akademii Pana Kleksa" (J. Brzechwa) 

- Dusił całą noc w śmietanie i zjadł rano na śniadanie.

- Pa, pa!

3. - Jak masz na imię?

- Tsy.

- Nie, nie trzy.

- Ctery!

4. Bejbulinka streszcza "Kubusia i Hefalumpy":

- Roo! Pipi! Mama ma-ti! E esteś? Mama ma-ti! Mama siuka!

Tłumaczenie dla reszty populacji nie obeznanej w tym narzeczu:

- Roo (czyli Maleństwo w oryginale)! Lumpi! Mama martwi się! Gdzie jesteś? Mama martwi się! Mama szuka!

Znajomość teorii nie przeszkadza Gałganowi uciekać mi w każdej nadarzającej się okazji. Ogólnie na spacerach drę się jak opętana, od "Nie!!!" począwszy na "O, Jezu!" skończywszy. Maluch ma mnóstwo siniaków, a moje serce cierpi... Za pół godziny idziemy do mięsnego... chyba wezmę coś na wzmocnienie...

5. Ach, wspomnień czar. Wygrzebałam relację z pierwszego spaceru "na nóżkach"

Spacer z Bejbulcem, pierwszy raz bez wózeczka, idziemy sobie po trawce zgrabnie omijając psie gówienka i obgryzione kości (sic!). Świeci słoneczko, robi się przyjemnie ciepło.

40 minut później bilans spaceru przedstawia się następująco:

Bejbulec

- polizał patyczek (mam nadzieję, że TO BYŁ patyczek)

- spróbował kamorka (mam nadzieję, że TO BYŁ kamorek)

- wsadził brudne łapki do buzi (cholera, jest szybka)

- polubił zjeżdżać na zjeżdżalni (cholera, jest ciężka, kiedy zacznie sama wchodzić po tych pier......ch schodkach).

Mamutek:

- dyszy

- pada na twarz

- ma serdecznie dosyć

- spektakularnie się załamuje

- dochodzi do wniosku, że dzieci wcale nie potrzebują świeżego powietrza i równie dobrze mogą siedzieć w domu, a następnie

- niczym Siłaczka znowu wychodzi na, tfu! spacerek.